Το Ζαγόρι πλέον έχει κεντρικό ρόλο στον παγκόσμιο χάρτη της πολιτιστικής κληρονομιάς!

Σε μια ιστορική απόφαση που ελήφθη στη συνεδρίαση της Επιτροπής της Unesco στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, το Ζαγόρι αναδείχθηκε ως το πρώτο πολιτιστικό τοπίο της Ελλάδας που θα κοσμεί την παγκόσμια κληρονομιά. Αυτή η απόφαση αποτελεί την κορύφωση μιας πολυετούς προσπάθειας από την ελληνική κυβέρνηση και τους φορείς της Ηπείρου. Είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας και της αφοσίωσης προς τη διατήρηση και προβολή της πλούσιας πολιτιστικής κληρονομιάς της περιοχής. Το Ζαγόρι, με τα εντυπωσιακά του τοπία, τα παραδοσιακά χωριά και την πλούσια ιστορία, πλέον αναγνωρίζεται ως πολιτιστικό κειμήλιο παγκόσμιας σημασίας. Αυτή η αναγνώριση δείχνει τη σημασία της διαφύλαξης των πολιτιστικών θησαυρών και της προώθησης του πολιτισμού σε παγκόσμιο επίπεδο. Η επαφή με τη φύση αλλάζει τους ανθρώπους, τους γιατρεύει, τους δίνει στόχους, διέξοδο, γαλήνη. Μαγευτικά τοπία, ανοικτοί ορίζοντες, ύψος που κόβει την ανάσα και προσφέρει οξυγόνο στο μυαλό και την καρδιά.

“Από το ύψος του βουνού, βλέπετε πόσο απέραντος είναι ο κόσμος και πόσο ευρείς είναι οι ορίζοντες”, είπε ο Paulo Coelho. Χρέος μας είναι να σεβόμαστε και να προστατεύουμε τα βουνά που μας υποδέχονται και μας προσφέρουν μοναδικές στιγμές χαράς κι ευεξίας.

Τα έπαθλα για το 11ο Zagori Mountain Running είναι δημιουργία του γλύπτη και Επίκουρου καθηγητή της Σχολής Καλών Τεχνών στα Ιωάννινα, κ. Γιάννη Κόκκαλη!  Ο κ. Κόκκαλης, εμπνευσμένος από τη φετινή θεματολογία του ZMR22 που έχει να κάνει με την προστασία του Ασπροπάρη γύπα (σημ: δείτε εδώ για τους «Τελευταίους των Ασπροπάρηδων»), σχεδίασε τα φετινά έπαθλα με μοναδικό τρόπο! Ο «Γύπας των Φαραώ» όπως αλλιώς ονομάζεται ή «Κουκάλογο» (Άλογο του Κούκου) όπως είναι γνωστό ειδικά στην Ήπειρο και στην Αλβανία, θεωρείται προάγγελος της άνοιξης και είναι ο μοναδικός γύπας της Ευρώπης που μεταναστεύει στην Αφρική, διανύοντας κάθε χρόνο περισσότερα από 5.000χλμ για να επιστρέψει την Άνοιξη στην ελληνική ύπαιθρο. Αν και μόλις λίγες δεκαετίες πριν ήταν το πιο κοινό είδος γύπα στα βουνά της Ηπείρου, της Θράκης και στην περιοχή των Μετεώρων, σήμερα απομένουν μόνο 5 αναπαραγωγικά ζευγάρια στην Ελλάδα. Για μία ακόμα χρονιά συμβάλλουμε στο έργο για την προστασία και διατήρηση της μοναδικής βιοποικιλότητας του Εθνικού ∆ρυμού Βίκου – Αώου.

Ανακοίνωση της Οργανωτικής επιτροπής

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε η 11η διοργάνωση του μεγαλύτερου ορεινού αγώνα τρεξίματος στην Ελλάδα Zagori Mountain Running 2022, που πραγματοποιήθηκε από τις 22 έως τις 24 Ιουλίου, φιλοξενώντας περισσότερους από 2.500 Έλληνες και ξένους αθλητές και πάνω από 10.000 επισκέπτες, στον μοναδικής ομορφιάς τόπο του Ζαγορίου.

Από αγωνιστικής πλευράς, οι αθλητές των τεσσάρων αγώνων της διοργάνωσης 80km, 44+km, 21km & 10 km δοκιμάστηκαν σε δύσκολες τεχνικά διαδρομές, περνώντας ανάμεσα από πετρόκτιστα χωριά και παραδοσιακά γεφύρια, διασχίζοντας το επιβλητικό φαράγγι του Βίκου, και θαυμάζοντας το μεγαλοπρεπές ορεινό τοπίο που περιλαμβάνεται στο «Εθνικό Πάρκο Βίκου-Αώου».

Ο μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων και στο φετινό Zagori Mountain Running, υπογραμμίζει την τεράστια απήχησή του ως αθλητική διοργάνωση, η συμβολή της οποίας, είναι καθοριστική στην τουριστική προβολή του Ζαγορίου και της ευρύτερης περιοχής, αποτελώντας το κορυφαίο γεγονός του καλοκαιριού. Πλήθος παράλληλων εκδηλώσεων με κοινωνικό και περιβαλλοντικό χαρακτήρα, έλαβαν χώρα στο Τσεπέλοβο κατά τη διάρκεια του τριημέρου, προσελκύοντας ακόμα περισσότερους επισκέπτες. Η μεγαλύτερη γιορτή ορεινού τρεξίματος έχει πλέον καθιερωθεί ως γεγονός διεθνούς εμβέλειας, με συμμετοχές αθλητών από 32 διαφορετικές χώρες, αλλά και εκατοντάδες Έλληνες, οι οποίοι έτρεξαν με στόχο τον τερματισμό, την επαφή με τη φύση και την χαρά της συμμετοχής σε μια μεγάλη γιορτή.

«Σε απόσταση αναπνοής οι τρεις πρώτοι τερματισμοί στον TeRA »

Η πρώτη εκκίνηση πραγματοποιήθηκε το  Σάββατο 23 Ιουλίου, στις 4:30 π.μ στο Τσεπέλοβο, με 276 δρομείς να συμμετέχουν στην απόλυτη πρόκληση ορεινού τρεξίματος, του TeRA 80km. Η αναμέτρηση στην τελική ευθεία του αγώνα ήταν πολύ δυνατή, καθώς μόλις 2 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα ήταν η διαφορά των αθλητών, που κατέλαβαν τις τρεις θέσεις του βάθρου. Ο Δημήτρης Ελευθερίου (Dynafit), έκοψε πρώτος το νήμα του τερματισμού, με χρόνο 9:50:17. Στη 2η θέση τερμάτισε ο Γιώργος Λουφέκης (L-Crew) με χρόνο 9:51:38 και στην 3η θέση βρέθηκε ο Θεόδωρος Ζήσης (Ursa Team) με χρόνο 9:52:32.

Σχόλια και εντυπώσεις του Γιώργου Λουφέκη για τον αγώνα

Λίγες μέρες πριν τα γενέθλια μου και κάνοντας έναν απολογισμό συνειδητοποιώ ότι φέτος πήρα κάποια σημαντικά μαθήματα:
Μάθημα 1: Πίστευα πως ότι και να γίνει εγώ δε θα περπατήσω ποτέ σε ευθεία… έστω και αργά, θα τρέχω… το περπάτημα θεωρούσα πως είναι για αυτούς που τα παρατάνε. Έμαθα όμως πως μερικές φορές δεν έχει να κάνει μόνο με την δυσκολία που αντιμετωπίζεις εκείνη την στιγμή… Πολλές φορές, απανωτές ανηφοριές / δυσκολίες σε κάνουν όταν φτάσεις στην ευθεία, να μην μπορείς να τρέξεις. Οπότε σκύβεις το κεφάλι και περπατάς, μέχρι να βρεις πάλι τις δυνάμεις να συνεχίσεις. Μερικές φορές το να περπατάς θέλει περισσότερη δύναμη από το να τρέχεις!
Υγ: Δε φαντάζεσαι ποσό βοηθάνε οι φίλοι τέτοιες στιγμές

Μάθημα 2: Έμαθα/ εμπέδωσα πως η προσπάθεια κι όχι το αποτέλεσμα είναι αυτή που θα φέρει την βελτίωση. Αν αγωνίζεσαι για το αποτέλεσμα είσαι ήδη χαμένος, γιατί αργά η γρήγορα το αποτέλεσμα δε θα είναι το επιθυμητό. Είμαστε άνθρωποι κι κάποιες μέρες/περίοδοι δε θα είμαστε στην βέλτιστη κατάσταση.
Επίσης την εκτίμηση και τον σεβασμό τα κερδίζεις με την αντιμετώπιση σου όταν χάνεις, με την συμπεριφορά σου προς τους αντιπάλους σου. Με το να νικάς στους αγώνες, ίσως κερδίζεις θαυμασμό. Στα 33 μου προτιμώ εκτίμηση και σεβασμό!

Μάθημα 3: Πάντα μου άρεσε να πιέζω τον εαυτό μου και να τον φτάνω στα όρια του. Αυτό βέβαια δεν πρέπει και δεν έρχεται σίγουρα μόνο του. Γίνεται με πολύ προπόνηση ώστε να μπορείς σωματικά και ψυχολογικά να ανταπεξέλθεις. Μπαίνοντας δηλαδή σε κάποιους- λίγους συγκεκριμένους αγώνες (όχι σε όλους), προσπαθώ να δώσω το 110% και με διεγείρει πραγματικά αυτό το συναίσθημα. Πάντα όμως στο τέλος μου έμενε ένα μικρό παράπονο ότι ίσως να μπορούσα λίγο ακόμα… ίσως κάτι παραπάνω..
Φέτος έμαθα ότι (εφόσον έχεις προετοιμαστεί κατάλληλα) δεν υπάρχουν όρια. Το ανθρώπινο σώμα είναι ο πιο τέλειος μηχανισμός και έχει μάθει, εάν είναι προετοιμασμένος να ανταπεξέρχεται και να προσαρμόζεται σχεδόν στα πάντα. Έτσι κάθε φορά που κυνηγάμε τα όρια μας, κάθε φορά που φτάνουμε κοντά, αυτά διευρύνονται λίγο ακόμα και μας πάνε λίγο παραπέρα. Το θέμα όμως είναι ποσό μακριά αντέχεις να φτάσεις…

Κάποιες φορές απλά αρνείσαι να δεχτείς ότι δεν μπορείς να συνεχίσεις… και συνεχίζεις… Και πηγαίνεις από σταθμό σε σταθμό λέγοντας στον εαυτό σου: όχι ακόμα… αν εγκαταλείψεις φρόντισε τουλάχιστον μέχρι εκεί να έχεις δώσει τον καλύτερο σου εαυτό… και φτάνοντας στον επόμενο σταθμό, συνειδητοποιείς πως έχεις λίγο ακόμα… και πίστευα πως, από σταθμό σε σταθμό, θα φτάσω μέχρι τον τερματισμό…
Και κάπως έτσι, έφτασα στο 70… και εκείνη την στιγμή συνειδητοποιώ πως δεν έχω λίγο ακόμα… στέρεψα… και λέω δε πειράζει, τουλάχιστον σήκω… περπατά και όπου φτάσεις!
Περπατάω και μονολογώ.. και λέω στον εαυτό μου: Ρε δες έναν ανθρωπάκο που κάποιοι θαυμάζουν… Αυτό ήταν.. Ξεκινάω με ότι δυνάμεις έχω να τρέχω πάλι… με τα πόδια, με τα χέρια, με τα μπατόν…
Έφτασα στον τερματισμό… Κέρδισα τον εαυτό μου… η πιο δυνατή νίκη… Συγχαρητήρια σε όλους!